Op 19 februari 2013 gaf ik aan Lionsclub Amsterdam ’t IJ een lezing over mijn boek “VOLG DE BLAUWE LIJN, voetstappen van de liefde’.
Een twintigkoppig tellend gezelschap vormde mijn luisterpubliek dat mij naadloos in hun midden opnam.
Ik luisterde eerst naar hun woorden die over tafel vlogen. Het ging over taken verdelen om een ruimte in een tehuis voor dementerende ouderen op te knappen. Er werd meteen een datum aan vastgeknoopt. Kortom: doen onder hun motto: “We serve”.
Ik voelde me meteen thuis.
Ik introduceerde mijn boek via de boektrailer. Een kort filmpje met heftige scènes uit het boek.
Ik vertelde over de zoektocht van een vertwijfelde moeder die haar dochters ziet ontsporen, bij instanties aanklopt en nergens gehoor krijgt. Ik praatte over de grenzen van ouderliefde, de dilemma’s waar je als ouder mee worstelt, de schaamte die ouders soms met zich meedragen als hun zoon of dochter uiteindelijk de diagnose schizofrenie krijgt.
Ik vertelde over de symptonen van ADHD, legde uit dat het veel meer is dan een ‘druktemakertje’.
Ik schetste de vooroordelen van een naaste omgeving die zich afkeert van een ouder.
Ik sprak over de barrières die er zijn in de hulpverlening. Het gevoel dat je, als ouder, krijgt dat jouw zoon of dochter wordt besproken als een foutje in het productieproces. Het gevoel van totale eenzaamheid dat je, als ouder, bekruipt. Maar ook het ouderinstinct dat jou zegt dat er wel degelijk iets meer aan de hand is dan een dwarse puber.
Ik praatte ook over het isolement waarin jongvolwassenen vaak verkeren als zij eenmaal het etiket psychiatrisch patiënt hebben.
Kortom: ik benutte het podium dat de Lionsclub Amsterdam ‘t IJ mij bood en waar ik niet alleen mijzelf hoorde praten.
Er ontstond een levendige interactie.
Vragen die ik op mij afgevuurd kreeg, waren:
- hoe reageren instanties zoals Jeugdzorg of de ggz op de inhoud van je boek?
- Wat vinden je dochters ervan dat je dit boek hebt geschreven?
- Wat was jouw ultieme drijfveer om dit boek te schrijven?
- Komt er nog een tweede boek?
- Hoe weet ik dat er achter een dwarse knul of meid wellicht een psychiatrisch ziektebeeld schuilt? Hoe herken ik symptonen?
- Wat is jouw leerschool geweest over de periode van “VOLG DE BLAUWE LIJN”?
Ook pikte ik wat conclusies op na afloop van mijn lezing.
Een greep hieruit:
- Goh, ik dacht altijd dat ontsporende jongeren uit sociaal zwakke milieus kwamen. Dat hoeft dus niet altijd zo te zijn.
- Je moet, als ouder, wel stevig in je schoenen staan bij instanties, wil je je recht voor je jongvolwassen kind uiteindelijk weten te halen.
- De onderwijswereld zou meer ‘tools’ aangereikt moeten krijgen om tijdig signalen te herkennen zodat eerder psychiatrische zorg wordt geboden.
Aan het eind van de avond ging ik weg met een voldaan gevoel. Er hing synergie in de zaal en dat is altijd mooi om te ervaren: de verbondenheid die er is met maatschappelijke thema’s en de wil om iets bij te dragen aan de samenleving.
Geertje Paaij